TRAVEL DIARY NICARAGUA #5: Isla de Ometepe deel 2

Isla de Ometepe is uniek. Een vulkaaneiland gelegen in het grootste meer van Midden-Amerika. Een plek waar de tijd stil lijkt te staan. De eerste dagen van mijn bezoek aan Ometepe verbleef ik bij Finca Magdalena in Balgue en beklom ik onder andere vulkaan Maderas. Daarna verhuisde ik naar het nabijgelegen dorpje Merida. 

Merida

Drie dagen basic slapen in Finca Magdalena is echt genoeg. Ik merk hier voor het eerst dat ik een andere backpacker ben dan dat ik in Azië was. Deinsde ik toen niet terug voor een klein, zweterig hokje waar je twee trappen af moest voor een smoezelig gezamelijk toilet, nu begin ik me er aan te irriteren. Ik weet dat ik beter kan krijgen en ik heb het geld er voor. Dus waarom niet?

We vluchten weg uit Balgue richting Haciënda Merida, in het dorpje Merida. We hebben ook nu weer niets geboekt, maar gelukkig is er nog een perfecte kamer vrij; een vrolijk gekleurd huisje, hangmat voor de deur en een uitzicht om ‘u’ tegen te zeggen: het Meer van Nicaragua. Een magische droomplek waar ik me meteen thuis voel. Een koninklijk paleis vergeleken bij Finca Magdalena.

Kayakken naar Rio Istian

Aangezien het Meer van Nicaragua onze voortuin is duurt het niet lang voordat we met een knalgele kajak het meer trotseren, opzoek naar de mangroven van Rio Istian. Een rustieke, maar tegelijkertijd inspannende tocht. Ook hier lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn. We dobberen inmiddels al een uur maar we zijn niemand tegen gekomen, afgezien van drie spelende kinderen die naar ons toe zwemmen en voor een momentje onze beste vriendjes zijn.

De zon brandt op mijn huid en mijn spieren branden van verzuring. Nog even, toch? Yeah right. Pas na 1,5 uur zwoegen in de zon zien we een oranje lintje in een struik hangen. De typisch Nicaraguaanse manier om te zeggen dat je tóch echt wel op de goede weg bent. Een smalle ingang in de dichte begroeiing kijkt ons uitnodigend en uitdagend aan. Hier is het, Rio Istian!

Rio Istian. Wat we hier meemaken is niet te beschrijven. We kajakken met zijn tweeën langs groene mangrovestruiken, mooier dan mooi. Het is muisstil en op de wortels van de mangrovebomen zitten schildpadden met spleetoogjes te genieten van de zonnestralen. Honderden, nee duizenden vogels vliegen boven ons. We doorkruisen smalle slootjes. Kaaimannen houden ons op slechts een meter afstand nauwlettend in de gaten, en er is niemand om te vragen of deze beesten gevaarlijk kunnen zijn. Droom ik? Dit lijkt een shot uit een natuurfilm van National Geographic, en ik zit er middenin.

Te paard naar Cascada San Ramon

De volgende dag staat een stoere cowboy met twee glanzend bruine paarden op ons te wachten. Hij spreekt geen woord Engels en wij bijna geen woord Spaans, dus de enige woorden die vandaag gewisseld worden zijn tussen ons en de gespierde knollen. We zullen te paard een stuk van vulkaan Maderas beklimmen, dwars door de jungle, op zoek naar de San Ramon waterval.

Het pad naar Cascada San Ramon is avontuurlijk, maar ook hels: veel losse stenen en grote wortels van bomen, waar ik zelf al duizend keer overheen zou zijn gestruikeld. Tel daar een aantal hele smalle, steile stukjes langs een afgrond van tientallen meters bij op en je kunt je voorstellen dat ik met een hartslag van 300 en natte handjes op dat beest zit. Vreselijk. Het paard is het volkomen met mij eens, want hij zweet ook peentjes. Of zal hij het gewoon warm hebben? Ik hoop het laatste.

De laatste 10 minuten leggen we te voet af, want dat stuk is te steil voor onze knollen. Een verademing! We laten ze achter bij een riviertje en lopen in de richting van het geluid van kletterend water, steeds een stukje dichterbij. Het oergeluid wordt luider en luider en een frisse nevel dwarrelt lief tegen mijn wangen. Uit het niets worden we beloond met een prachtig sprookjesbeeld: een immens grote waterstraal die vanuit de hemel lijkt te komen, omringt met een spectaculaire rotswand, bekleed met het groenste groen. Een oase. Een stukje paradijs op aarde.

Altagracia & Moyogalpa

De dag van vertrek is aangebroken, vanavond pakken we de nachtboot (een tocht van 11 uur!) naar het verlaten junglegebied rondom Rio San Juan. De enige bus die richting de haven van Altagracia vertrekt al om half negen in de ochtend maar dat maakt ons niet uit: een taxi is veel te duur en zo zien we Altagracia ook nog eens. Niemand had ons echter gewaarschuwd dat we Altagracia al binnen een uur gezien zouden hebben. Het stadje is klein en mist charme. Om de tijd te doden nemen we de bus naar Moyogalpa, het meest ontwikkelde plaatsje op Ometepe en de plek waar onze boot een paar dagen geleden aankwam. We spenderen de dag in knusse koffietentjes en merken dat dit een heerlijk, levendig dorpje is.

De uren tikken weg en het is tijd om richting de haven van Altagracia te gaan. Afscheid nemen van Ometepe valt zwaar, heel zwaar. Er zijn weinig plekken die zo puur zijn als dit beeldschone vulkaaneiland. Een eiland dat, zonder daar moeite voor hoeft te doen, binnen enkele ogenblikken een eeuwig plekje in je hart verovert.  Gelukkig wordt de stille pijn van het afscheid nemen verzacht door de adrenaline die door mijn lijf stroomt bij de gedachte aan een nieuw, groot avontuur: de dampende jungle bij Rio San Juan.

Binnenkort meer!

<< vorig verslag